.....

Omdat we gister de kaarten hadden uitgedeeld in de klassen en er een paar kinderen waren die ziek waren,hadden we die kaarten achtergelaten.
Het meisje van 14, die vier weken geleden moeder is geworden, heeft haar kaarten gekregen van de leraar. Wij hoorden dat ze heel blij en ontroerd was omdat ze een kaart had gekregen.
Ik ben er naartoe gegaan voor een gesprekje en om te horen hoe het met haar ging. Ze vertelde me (maar dit had ik inmiddels ook al vernomen van anderen) dat ze nu in P5 zit en al geen post meer heeft gehad sinds P1 .... dit is dus minstens 4-5 jaar geleden.
Ze was zo ontroerd en zo ontzettend blij met deze kaart.
Ze wilde heel graag de afzende beantwoorden.
Dus ze heeft de mooiste kaart gemaakt,er heel veel werk van gehad.
Bij thuiskomst in Nederland zal ik dan ook persoonlijk de kaart aan diegene gaan geven met dit verhaal erbij.
Ik ken de afzender persoonlijk niet,maar weet haar naam en leeftijd... en heb de mail van haar ouders... dus dat komt vast en zeker goed.
Ik was zo ontroerd door haar verhaal..... en tegelijkertijd besef je dat het een druppel op de gloeiende plaat is.
Want wat valt er hier nog wat te doen, niet alleen in het Kinderdorp, maar in het algemeen.
Wat zijn er veel mensen die een duwtje nodig hebben.
Aan de andere kant is het ook zo,dat je er vanuit nederland altijd heel anders naar hebt gekeken.
Het is zo,dat deze jonge moeder ook een ouders zus heeft die op het Kinderdorp woont... ik bedenk me... wanneer zou zij eigenlijk voor het laatst post hebben gekregen?
En dus heb ik besloten dat ik straks vanuit Nederland een aantal kinderen zal blijven schrijven.... want wat is het voor ons een kleine moeite... en wat is de ontlading hier enorm als je met een stapel kaarten de klas binnenkomt.
Ik heb bedacht om eens op onderzoek te gaan en te kijken wie van de kinderen hier bijna nooit post krijgt... voor hen is het belangrijk dat er aan ze gedacht wordt. Dat ze ook bestaan,dat ze er mogen zijn.
Tja allemaal.... de keuze is hier reuze!
Afgesproken met Fokla dat we woensdagmiddag het geldbedrag gaan overhandigen... spannend!
Rond vijf uur kwamen er nog kinderen bij ons gastenverblijf om kaarten te maken. Ze zijn stil en verlegen,maar lopen steeds langs je verblijf.. ze blijven maar groeten,tot je zegt .. kom er maar bij !
Dus met zijn allen aan de knutsel buiten op het terras.
Kinderen weten precies hier wanneer het hun tijd is om te eten. Dan ruimen ze alles op en gaan er vandoor... bord en beker ophalen en ... in de rij gaan staan.
En wat is de rij toch lang.... het ontroerd me elke keer weer te zien hoeveel kinderen staan te wachten op eten.
MAARRR.... de andere kant is.. ze krijgen hier drie keer per dag eten! En dat is fantastisch!!! Vanuit Nederland dacht ik altijd.. wat moet het daar vreselijk zijn,wat moeilijk, wat erg.
Nu ik er middenin zit,valt het me op dat je het gaat omdraaien,dat je kijkt naar hoe gaaf het is dat al deze kinderen 3 keer per dag eten hebben,dat ze onderwijs krijgen,dat er een kliniek is.
Je kunt niet iedereen helpen,maar je doet je best om er zoveel mogelijk te zijn.
Wat dat betreft hebben Yme en Fokla,maar ook zeker hun kinderen, mijn diepe respect! Hun werk gaat dag en nacht door.
Vaak heel bijzonder,maar vaak ook moeilijk en ontroerend.

Gelukkig hebben ze elkaar en zijn ze sterk.
Ook hun geloof in God sterkt hen. Ze zijn gelukkig en HAPPY ( om maar even op de preek van Yme terug te komen) .